Αντί ευχών: Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα - GALA / Θὰ γλεντήσω κι ἐγὼ μία νύχτα

Louis-Adolphe Tessier, Le Chômage (Η ανεργία), 1886, 

musée des Beaux-Arts, Angers

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα - Νίκος Καρούζος

Γυρίζει μόνος

στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ

συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.

Ὠχρὸς

μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος

νερὸ τρεχάμενο στὰ ῥεῖθρα, ὠχρὸς

ἕλληνας.

Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του

κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ

ποὺ καταλύει

τὴ νύχτα.

Γυρίζει μόνος

στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ

γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ

αἰσθάνεται

πὼς ὅλα χάθηκαν.

Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος

τὰ χέρια στὶς τσέπες του

σὰν δυὸ χειροβομβίδες.

Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.

Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς

λουλούδια τοῦ ἀνέμου

στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη

τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

***

GALA - Κώστας Καρυωτάκης

Θὰ γλεντήσω κι ἐγὼ μία νύχτα

Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,

ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,

μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ

γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι.

Τ᾿ ἀστέρια τρεμουλιάζουνε καθὼς

τὸ μάτι ἀνοιγοκλείνει προτοῦ δακρύσει.

Ὁ κόσμος τῶ δεντρῶνε ρέβει ὀρθός.

Κλαίει παρακάτου ἡ βρύση.

Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά,

κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῦ θανάτου,

μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ

τ᾿ ἀσημοδάχτυλά του.

Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερὸ

κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ,

ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ

καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη.

Οἱ μπάγκοι μᾶς προσμένουν. Κι ὅταν βγεῖ

τὸ πρῶτο ρόδο στ᾿ οὐρανοῦ τὴν ἄκρη,

ὅταν θὰ σκύψει ἀπάνου μας ἡ αὐγὴ

στὸ μαῦρο μας τὸ δάκρυ

θὰ καθρεφτίσει τ᾿ ἁπαλό της φῶς.

Γιομάτοι δέος ὀρθοὶ θὰ σηκωθοῦμε,

τὸν πόνο του θὰ εἰπεῖ κάθε ἀδερφὸς

κι ὅλοι σκυφτοὶ θ᾿ ἀκοῦμε

Κι ὡς θὰ σᾶς λέω γιὰ κάτι ὡραῖο κι ἁβρὸ

ποὺ σκυθρωποὶ τὸ τριγυρίζουν πόθοι,

τὴ λέξη τὴ λυπητερὴ θὰ βρῶ

ποὺ ἀκόμα δὲν εἰπώθη.

Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,

ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,

μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ

γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι.

***

Φλεβάρης 1848 - Άλκης Αλκαίος

Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι

ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου

ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου

θα πρέπει να ’ναι γιομάτο από λιοπύρι

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου

ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου

ωστόσο ασίγαστη θε να ’ναι σαν τη γη σου

αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου

Ναϊμ Ασχάμπ από τις όχθες του Ιορδάνη

ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι

ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι

που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω

στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες

καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες

απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο

9:42 π.μ.