Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
 |
| Μόνο το 11% των πολιτών εμπιστεύονται την κυβέρνηση [...] Τα σοκαριστικά στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο... |
***
Μόνο το 11% των πολιτών εμπιστεύονται την κυβέρνηση, ενώ ως κακή χαρακτηρίζουν την κατάσταση στην αγορά εργασίας σε ποσοστό 98%. Τα σοκαριστικά στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο...
***
Κοινωνικός Κανιβαλισμός και Μιθριδατισμός… την ώρα που η ντόπια άρχουσα αστική
τάξη σε στενή συνεργασία με το διεθνές κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές αστικές
τάξεις των χωρών της ΕΕ έχουν αποφασίσει να επιβάλουν το βίαιο ξεκαθάρισμα των πολιτικών
«λογαριασμών» ανάμεσα στα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας και την αντιδραστική αναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας.
***
Αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία: Η επαίσχυντη, απροκάλυπτη δημόσια διεθνής επιχείρηση τρόμου, διαφθοράς και εκμαυλισμού συνειδήσεων για την εκλογή προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, όχι μόνο των ελλήνων βουλευτών, αλλά και όλων μας, σε ξεδιάντροπη ζωντανή καθημερινή μετάδοση από τα ντόπια και ξένα ντόπερμαν των ΜΜΕ, θα ενταθεί έως παροξυσμού στην πορεία και ανάλογα με τις εξελίξεις.Ιμπεριαλισμός: μονοπωλιακός καπιταλισμός· παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει· καπιταλισμός που πεθαίνει: «[…] Εν τέλει ανήκουμε στη Δύση, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ της μερκελικής Γερμανίας, γιατί αν δεν κάνουμε ότι μας ζητήσουν θα υποστούμε λιμούς, σεισμούς, καταιγίδες, τρικυμίες, κατολισθήσεις και άλλες φυσικές και μη καταστροφές, γι’ αυτό και πρέπει να πειθαρχούμε στις εντολές τους.
Παρά ταύτα είμαστε ελεύθεροι νοικοκυραίοι, πατριώτες έτοιμοι να θυσιαστούμε για το καλό της πατρίδας.
Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια».
***
Παράλληλα προχωράει η "ανατροπή", στο Περιφερειακό Συμβούλιο Δυτ. Μακεδονίας: Αγριάδες - Ένταση - καταγγελίες και στιγμές αντιπαράθεσης απείρου κάλους· "ανατροπή" και στο Δήμο Κοζάνης: Το Τεχνικό Πρόγραμμα του 2015 - Οι ευθύνες από τους πρώην στους νυν και αντιστρόφως· επίσης Διαχειριστικός έλεγχος του ταμείου από ορκωτούς λογιστές και βεβαίως «Ναι» στις προσλήψεις προσωπικού με το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας λέει ο δήμαρχος Κοζάνης Λευτέρης Ιωαννίδης, παρ' όλο που σύμφωνα με τα ΕΤΗΣΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΙΚΑ 2013 - Υποαπασχόληση και μισθοί - ψίχουλα τσακίζουν την εργατική τάξη.
***
[…]
Το αστικό κράτος
και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία
Η επί μακρόν μεθοδική προπαγάνδιση, από την κυρίαρχη αστική τάξη, την σοσιαλδημοκρατία και την μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, των ψευδαισθήσεων για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενίσχυσαν τις αυταπάτες για τη δυνατότητα πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μέσα στα παραλυτικά θεσμικά όρια της ταξικής «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Παράλληλα στα ηγεμονικά κράτη του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού -ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία-, εξαϋλώνονταν οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα για τις υποτελείς τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα. Οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα συνέχισαν και συνεχίζουν να διατηρούνται θεσμικά στη βιτρίνα του καπιταλιστικού αστικού κράτους, στην «αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», πλην όμως κενές από περιεχόμενο στην πράξη[1]. Από κοντά και οι ενσωματωμένες στην ιμπεριαλιστική (γεωστρατηγική[2] λέμε) αλυσίδα υποτελείς χώρες ακολούθησαν πιστά το ηγεμονικό υπόδειγμα χωρίς αντιστάσεις από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.
Η συρρίκνωση της ΝΔ, ο σκληρός πυρήνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, και η διαλυτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, εναλλακτικός πυλώνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, ανέδειξε το ρόλο που είχε και έχει το αστικό κράτος στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία. «Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να επαναλάβουμε, αυτό το οποίο πάντα τόνιζαν οι κλασικοί του μαρξισμού, ότι το κράτος είναι ο πολιτικός οργανωτής της αστικής τάξης»[3]. Το σύγχρονο αστικό κράτος είναι «μια εκτεταμένη πραγματικότητα, ένας μηχανισμός με ταυτόχρονα οικονομικά, ιδεολογικά και κατασταλτικά καθήκοντα. Κράτος-εργοδότης, Κράτος-παιδαγωγός, Κράτος-διαχειριστής, Κράτος-χωροφύλακας, αυτή η τεράστια συγχώνευση καθηκόντων, ρόλων και λειτουργιών αρχίζει να παραπέμπει σε μια καινούργια πραγματικότητα […].
[…] Όσο και αν είναι αναγκασμένο να λειτουργεί ως ενοποιητικός οργανωτής των διαφορετικών κοινωνικών συμφερόντων, δεν παύει να αποτελεί ένα μηχανισμό που βρίσκεται υπό την πολιτική διεύθυνση ενός κυρίαρχου συνασπισμού ταξικών συμφερόντων. Η “κοινωνικοποίηση” του κράτους δεν είναι και κοινωνικά ουδέτερη. «Οι κυρίαρχες τάξεις ελέγχουν τα στρατηγικά σημεία του κράτους, κατέχουν την πραγματική εξουσία. Οι κυριαρχούμενες τάξεις καταλαμβάνουν ή μπορεί να καταλάβουν δευτερεύουσες θέσεις, ως προσωπικό των διαφόρων κρατικών μηχανισμών ή ως λαϊκοί εκπρόσωποι στα εκλεγμένα σώματα, αλλά ούτως ή άλλως θέσεις σε γενικές γραμμές σοβαρά περιορισμένες»[4].
Ιδιαίτερα στα χρόνια των μνημονίων έγινε απολύτως σαφές πως η «υλική πραγματικότητα» του κράτους, [ο] χώρος δηλαδή λήψης αποφάσεων και ελέγχου, από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και το Κοινοβούλιο [έχει μεταφερθεί] στην εκτελεστική εξουσία και στους μηχανισμούς της, αφού πρώτα βεβαίως οι τελευταίοι στεγανοποιήθηκαν και κατέστησαν σχεδόν απρόσιτοι στον κοινοβουλευτικό και κοινωνικό έλεγχο»[5]. «Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι τα πολιτικά κόμματα χάνουν πολλές φορές τον ταξικό τους χαρακτήρα μέσα στους μηχανισμούς του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό οφείλεται βασικά στο μηχανισμό του αντιπροσωπευτικού συστήματος και γενικότερα στους μηχανισμούς της “τυπικής δημοκρατίας” ( ). Μεταβάλλονται σε ‘κόμματα εξουσίας’, δηλαδή σε κόμματα τακτικής, παραμερίζοντας ή λησμονώντας τις ιδεολογικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους βάσεις»[6].
***
[…]
...Μέχρι τώρα, η μόνη «άμεση, εφικτή εδώ και τώρα
πολιτική πρόταση - σχέδιο» είναι η ταξική κανιβαλική πολιτική πρόταση - σχέδιο
της πασοκονεοδημοκρατικής συγκυβέρνησης του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και είναι
εφικτή γιατί αστική τάξη και κεφαλαιοκράτες, αλλά και μεγάλη μερίδα της
εργατικής τάξης και των εργαζομένων, σ' αυτήν
έχει «δώσει εντολή» -με τη στήριξη ή την αδράνεια ή την ανοχή ή την
αποχή ή λίγο απ’ όλα- να την εφαρμόσει «άμεσα, εδώ και τώρα». Τη σκληρή
προσπάθεια, τις θυσίες, τις τεράστιες δυσκολίες που απαιτήθηκαν και απαιτούνται
για την υλοποίηση αυτής της ταξικής κανιβαλικής πολιτικής πρότασης - σχεδίου,
μαρτυρούν η βίαιη καταστολή όσων αντιστέκονται, το 1.500.000 των ανέργων, οι
αυτοκτονίες, η βίαιη φτωχοποίηση και η εξόντωση των λαϊκών μικρομεσαίων
στρωμάτων, η διάλυση των υπηρεσιών υγείας και της παιδείας, η εργασιακή
ζούγκλα, οι απασχολήσιμοι – «ωφελούμενοι» στα δουλεμπορικά προγράμματα των
ΕΣΠΑ, η μετανάστευση, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας…. και αν συνεχιστεί η
καταγραφή το κείμενο θα γίνει … λεξικό.
Στην κρίση μας και στην απόφασή μας λοιπόν τι είναι «άμεσο, εφικτό, εδώ και τώρα» και τι όχι. Και στην πράξη φαίνεται πως δεν υπάρχουν «εύκολες, ανώδυνες, αναίμακτες» πολιτικές προτάσεις και λύσεις…
***
Κι όμως υπάρχει κι άλλος δρόμος: Τώρα! Τομή, Ρήξη και Συνέχεια του Κομμουνιστικού Επαναστατικού Ταξικού Εργατικού Κινήματος
[…]
Ιστορικά, κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής
οργάνωσης δεν οικοδομήθηκε έχοντας εξ αρχής ένα υπαρκτό ολοκληρωμένο υπόδειγμα
– πρότυπο. Κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης δεν
επικράτησε με μια εξ αρχής αμετάβλητη συγκεκριμένη μορφή αλλά αντίθετα μέσα από
μια διαρκή κίνηση και εξέλιξη. Κανένας νέος τρόπος παραγωγής και κοινωνικής
οργάνωσης δεν οικοδομήθηκε χωρίς λάθη, πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες. Η πρώτη
πτήση με το αεροπλάνο κράτησε λίγα μόλις λεπτά, κανείς όμως δεν ισχυρίστηκε πως
είναι αδύνατη η πτήση. Με επίμονες και κοπιαστικές προσπάθειες σήμερα είναι ένα
ασφαλέστατο μέσο πτήσης, γιατί όχι και η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.
Για να φτάσει στο δικό της ταξικό περιεχόμενο η πάλη των τάξεων στον 21ο αιώνα, «πρέπει ν’ αφήσει τους πεθαμένους να θάψουν τους νεκρούς τους. Εκεί η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο, εδώ το περιεχόμενο ξεπερνάει τη φράση»[7].
«Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ' αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»[8].
«Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ίδιος με το σκοπό όλων των άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο»[9].
Παραπομπές
[1]
ThePressProject.gr, Απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις - κλειδώνουν την Αθήνα για 24ώρες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Η τρομοκρατία δεν θα περάσει - Οι διαδηλώσεις θα γίνουν κανονικά.
[2] Η γεωστρατηγική είναι ψευδοεπιστήμη. Χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία των αναπτυγμένων ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών χωρών και η νεοαποικιακή εκμετάλλευση των ενσωματωμένων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα υποτελών χωρών. Εστιάζοντας μόνο στη γεωγραφία κρύβει τον επιθετικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των μονοπωλίων και «αθωώνει» -κυρίως- τον καπιταλιστικό ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ- ΕΕ) και αναπόφευκτα οδηγεί σε λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα.
[3] Καρλ Μαρξ - Για το κράτος.
[4] (Βλ Weber Η - Πουλαντζάς Ν., «Το Κράτος και η μετάβαση στο σοσιαλισμό», στο περιοδικό θέσεις τ. 27, 1989, σσ 33-54, ιδιαίτερα σελ. 35), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.
[6] (Βλ. Κασιμάτης Γ., “Τα πολιτικά κόμματα σαν συνταγματικός θεσμός», στο περιοδικό Σύγχρονα Θέματα. Τ. 8, 1980, σσ 52-60, ιδιαιτέρως σελ 54), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.
[8] Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Τ. Α΄
[9] Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
, ζυγά χάνουμε (εκλογές)...){kind=link}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου