Οι καθαρίστριες και η χαμένη τιμή της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ)

 
«Ντροπή ξέρεις τι είναι κι ένιωσες ποτέ σου;

Ντροπή ν’ ανοίγει να σε καταπιεί η γη

ντροπή που έζησες

στον κόσμο ετούτον».

Βύρων Λεοντάρης

Με ξύλο και τραυματισμούς υποδέχτηκαν τις καθαρίστριες
τα ΜΑΤ.

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

Μετά τη χούντα σταδιακά έπαψες να ασχολείσαι με τις ιδεολογίες, τα κόμματα[1], τα συνδικάτα, τους συλλογικούς πολιτικούς αγώνες… Ως «ενεργός πολίτης» στην «κοινωνία των πολιτών», των «ανεξάρτητων» αρχών και των ΜΚΟ αποδέχτηκες και υιοθέτησες: Δεν Ασχολούμαι με την Πολιτική, τους πολιτικούς και άλλα πιασάρικα στερεότυπα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Τώρα είσαι ένας ανεξάρτητος, ανένταχτος, υπερκομματικός Έλληνας, έτοιμος να θυσιαστεί για το «καλό της πατρίδας», του «έθνους» και της «εθνικής οικονομίας» των μονοπωλιακών ομίλων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ευρώ. Τώρα είσαι άνεργος ή ένας «απασχολήσιμος – ωφελούμενος» στη δουλεμπορική βιομηχανία της ανεργίας των ΕΣΠΑ. Είσαι Ελεύθερος!

Κρίνοντας τώρα, στο δια ταύτα και από το αποτέλεσμα, Έκανες Λάθος! Η πολιτική, οι καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές της αστικής εξουσίας, οι υπηρέτες της άρχουσας αστικής τάξης, οι πολιτικοί, τα κόμματα του αστικού μπλοκ και οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις τους συνέχισαν να ασχολούνται μαζί σου/μας… Από την αρχαιότητα ο Αριστοτέλης σε/μας είχε προειδοποιήσει: «φύσει μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν» (ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ον). Με την κοινωνικοποίηση και τον πλήρη καταμερισμό της εργασίας που κυριαρχεί στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την εξάρτηση του ενός από τον άλλο και το σύνολο, αντικειμενικά, κάθε δράση, κάθε ενέργεια του ανθρώπου -αυτού του «πολιτικού όντος»- είναι πολιτική. Η αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα που βιώνεις/ουμε στο πετσί μας στα χρόνια των μνημονίων το επιβεβαιώνει: το να αποφασίσεις να μην ασχολείσαι με την πολιτική ήταν και είναι μια πολιτική απόφαση… Επέλεξες! Με την αποχή/ανοχή στήριξες πολιτική: αυτήν του αστικού μπλοκ εξουσίας που τώρα σε/μας καταστρέφει. Πολιτική είναι και οι αγώνες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

Στις 24 Ιουλίου 2012, σε ομιλία του ο Αντώνης Σαμαράς στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ δήλωνε[2]:

«Η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών, αλλά και η ατιμωρησία των παράνομων, τέλος! Δείξαμε στο προαύλιο της «Χαλυβουργίας» ότι εννοούμε αυτά που λέμε. […] Έχουμε απόλυτο σεβασμό για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κυρίως για το πιο ιερό: Το δικαίωμα στην εργασία! Το οποίο καταστρατηγούνταν και απειλούνταν άμεσα. Και το αποκαταστήσαμε. Τόσο απλά.

[…]

Τα εργασιακά δικαιώματα είναι ιερά. Αλλά για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα πρέπει να υπάρχει εργασία! Αν βρεθεί κάποιος στην ανεργία, καταργούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο όλα τα εργασιακά του δικαιώματα.

Κι όσοι υπερασπίζονται, τάχα τα δικαιώματα των εργαζομένων, στέλνοντάς τους μιαν ώρα αρχύτερα στην ανεργία, είναι ανάλγητοι! Είναι εχθροί και των εργαζομένων και των εργασιακών δικαιωμάτων».

Ψεύτες και υποκριτές, με θρασύτητα και αναλγησία «υπερασπίζονται»(;) «το δικαίωμα στην εργασία», αυτοί που με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών εκτόξευσαν την ανεργία στον εφιαλτικό 1.5 εκατομμύριο ανέργων.

Πίστεψες πως αυτό δεν σε/μας αφορά. Κοίταξες τη δουλειά σου…

Την Τετάρτη 11 του Ιούνη 2014 το «Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας» ενέκρινε, το αίτημα του Μάνεση να απολύσει ομαδικά 45 εργαζόμενους από τη «Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο. «Στο συγκεκριμένο εργοστάσιο είχαν απομείνει να δουλεύουν «εκ περιτροπής» 74 εργαζόμενοι. Το αίτημα για ομαδικές απολύσεις το είχε καταθέσει ο Μάνεσης τον περασμένο Φλεβάρη, τότε που οι βιομήχανοι του κλάδου ζητούσαν επίμονα ακόμα φτηνότερη Ενέργεια, αξιοποιώντας τους εργαζόμενους σαν μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση και τη ΔΕΗ. Την ίδια περίοδο και με τον ίδιο στόχο, η «Χαλυβουργική» είχε βγάλει σε διαθεσιμότητα έξι βδομάδων τους 200 από τους 263 εργαζόμενους. Ο συμβιβασμός δε σώζει! Το Φλεβάρη, στο εργοστάσιο της "Χαλυβουργίας Ελλάδας" στον Ασπρόπυργο δούλευαν 107 εργαζόμενοι και ο Μάνεσης ζητούσε να διώξει τους 90. Μέχρι το Μάη, με «οικειοθελείς αποχωρήσεις», που στήριξε και η πλειοψηφία του σωματείου, το προσωπικό μειώθηκε στους 74. Μετά τις ομαδικές απολύσεις, θα απομείνουν 29, φέρνοντας ακόμα πιο κοντά το οριστικό λουκέτο στην παραγωγική μονάδα του Ασπρόπυργου» [3].

Πιστεύεις ακόμα πως κι αυτά δεν σε/μας αφορούν; Θυμήσου! Για να κερδίσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες στο ταξικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας δόθηκαν σκληροί και αιματηροί ταξικοί αγώνες.

Την Πέμπτη 12 του Ιούνη ο Άρειος Πάγος έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής του υπουργείου Οικονομικών κατά της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο έκρινε παράνομη την απομάκρυνση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ και των ΔΟΥ και παράλληλα διέτασσε την επαναπρόσληψή τους. Με ξύλο και τραυματισμούς υποδέχτηκαν τις καθαρίστριες τα ΜΑΤ. Έκαναν το σύνταγμά τους κουρελόχαρτο, γιατί όχι και τη δικαστική απόφαση που δικαιώνει τις καθαρίστριες; Άδικος νόμος αλλά νόμος, κραυγάζουν υποκριτικά οι «ανεξάρτητοι», «ακηδεμόνευτοι», «αδέσμευτοι», υπερασπιστές του «νόμου και της τάξης» όταν πρόκειται να επιβάλουν με τη βία την βάρβαρη ταξική πολιτική τους! Μόνο που το «κράτος του νόμου και της τάξης» οι υπερασπιστές του το επικαλούνται επιλεκτικά όταν πρόκειται να επιβάλουν την ταξική βαρβαρότητα σε όσους αντιστέκονται, ενάντια στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους...

Διαχρονικά, έφταιγαν και φταίνε οι  «επίορκοι» -όλοι;- δημόσιοι υπάλληλοι, οι  «κοπρίτες» στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας, τα «κοπρόσκυλα» των Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας. Έφταιγαν και φταίνε οι «τεμπελχανάδες» δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί της δημόσιας εκπαίδευσης. Έφταιγαν και φταίνε όλοι οι εργαζόμενοι στις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες που –περίεργο έ;- καταφεύγουμε εμείς, η πλέμπα και όχι όλοι αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο. Μη προσποιείσαι τον έκπληκτο! Όλοι το γνωρίζαμε και το γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλοι αυτοί είχαν και έχουν τον τρόπο τους… Έφταιγαν και φταίνε οι «χαραμοφάηδες» που «κατανάλωναν περισσότερο από όσο παρήγαγαν και ζούσαν με δανεικά», «όλοι μαζί τα φάγαμε» άλλωστε… Έφταιγε και φταίει ο διπλανός σου/μας που είχε σταθερή δουλειά, που δούλευε 5νθήμερο και 8ωρο, που έπαιρνε κάποια  ευρώ -τα έκλεβε;- παραπάνω, «βρέξει – χιονίσει» το καθίκι! Έφταιγαν και φταίνε τα κόμματα, οι παρατάξεις, η «κομματικοποίηση»[4], τα «προδοτικά συνδικάτα» στα οποία δεν συμμετείχες και δεν συμμετέχεις, οι «ξεπουλημένοι» συνδικαλιστές που ψήφιζες και ψηφίζεις…

Αστική τάξη και κεφάλαιο, έχουν αξιόπιστο επιχείρημα για όλα αυτά: την «πεμπτοφαλαγγίτικη» συνδικαλιστική ηγεσία των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ σε συνδικάτα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ… Τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που στήριξαν και στηρίζουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, όλες τις πολιτικές επιλογές ενάντια στο κόσμο της εργασίας με τα ιδεολογήματα του «κοινωνικού εταιρισμού» και τη συντεχνιακή συνδικαλιστική πρακτική τους… Οι συναλλαγές των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ - ΣΑΔ κάτω από το τραπέζι στο 36^ο Έκτακτο Συνέδριο της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ (12-14/6/2014) προδιαγράφουν τη στάση τους και στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»…

Γι αυτό λοιπόν «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «όλοι ίδιοι είναι»[5]. Καμιά διάκριση ανάμεσα σ’ αυτούς που άσκησαν και ασκούν την κυβερνητική εξουσία, σ’ αυτούς που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στις καταστροφικές γενοκτονικές μνημονιακές πολιτικές. Κομμουνιστές, αριστεροί, δεξιοί και φασίστες στο ίδιο τσουβάλι… Αυτή είναι η απολιτική ισοπέδωση των «επαναστατημένων» ανένταχτων, ανεξάρτητων, υπερκομματικών αγανακτισμένων που συγκαλύπτει ευθύνες και υπεύθυνους. Είναι η δεξαμενή που θρέφει την εθνικιστική ρατσιστική υστερία και τον εκφασισμό του καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας. Αυτή η άρνηση της πολιτικής, αυτή η «απολιτική – αταξική - απελευθέρωση» από το διεφθαρμένο ταξικό καθεστώς της αστικής δημοκρατίας και το ανάλγητο αστικό κράτος -που σου/μας καταστρέφει τη ζωή-, αντικειμενικά, οδηγεί στις πιο αντιδραστικές μορφές διακυβέρνησης και σε/μας καθιστά δέσμιους - υποτελείς στις πιο ακραίες φασίζουσες πολιτικές επιλογές του αστικού μπλοκ εξουσίας. Αυτόν τον τυχοδιωκτικό μικροαστικό αταξικό κοινωνικό χυλό, αυτήν την «απολιτική – αταξική – απελευθέρωση» από το διεφθαρμένο ταξικό καθεστώς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διεκδικεί και θέλει να εκφράσει, να εκπροσωπήσει η ναζιστική – φασιστική Χρυσή Αυγή…

«Κοινωνικός κανιβαλισμός».. Θύματα εναντίον θυμάτων! Να ψοφήσει το γελάδι του γείτονα και όχι κοινός ταξικός αγώνας και δράση για να αποκτήσουμε όλοι το δικό μας γελάδι. Ένας διαχρονικός κοινωνικός εμφύλιος που τον ζήσαμε και τον ζούμε όλοι καθημερινά και είναι πανταχού παρών, δίπλα μας. Συνοδεύεται δε με τη γνωστή «δολοφονική» θέση: δεν είμαι φασίστας, ρατσιστής, δεν είμαι ενάντια στο διαφορετικό, ενάντια στις απεργίες, ενάντια στους αγώνες, ενάντια σε…, αλλά...

Ένα «αλλά» που υιοθετείται ως εξαίρεση υποτίθεται, πλην όμως είναι τόσες οι εξαιρέσεις που υιοθετεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που καταλήγουν να είναι συνολικά ο κανόνας. Είναι το άλλοθι που αποενοχοποιεί, συγκαλύπτει, εφησυχάζει και διευκολύνει την υιοθέτηση - ανοχή από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας των πιο αντιδραστικών, σκοταδιστικών πρακτικών της εξουσίας, του αστικού κράτους και του κεφαλαίου: στα άντρα της ασφάλειας να βασανίζονται προσαχθέντες, συλληφθέντες αδιακρίτως και διαχρονικά. Συγκεντρώσεις πορείες και διαμαρτυρίες να πνίγονται στα χημικά, διαδηλωτές και απεργοί να προσάγονται, να συλλαμβάνονται, να ξυλοκοπούνται άγρια, να διώκονται δικαστικά, οι απεργίες να κηρύσσονται παράνομες. Να απαιτούμε απλήρωτοι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται, να αποδεχτούν την απόλυσή τους και στη θέση τους να έρθουν άλλοι άνεργοι που με τη σειρά τους και αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι, παρ’ ότι η δουλεία και η καταναγκαστική εργασία υποτίθεται πως έχουν καταργηθεί.

Είναι η διαχρονική κανιβαλική πρακτική του αστικού μπλοκ εξουσίας, που εξειδικεύεται από ειδικούς, επιστήμονες, διανοούμενους και προβάλλεται συστηματικά από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα -τελικά- να την αποδέχεται - στηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί άκριτα την εξίσωση προς τα κάτω.

Πιστεύεις ακόμα πως αυτά δεν σε/μας αφορούν; Είσαι σίγουρος πως αύριο δεν θα ‘σαι εσύ το θύμα του «κοινωνικού κανιβαλισμού»;

*Which Side Are You On? (Με ποιά πλευρά είστε;)

Υποσημειώσεις - Παραπομπές

---

[1] Το κόμμα ως διαμεσολαβητικός μηχανισμός κράτους και πολιτών είναι παρόν παντού, σε κάθε συλλογική ή κοινωνική εκδήλωση, σε κάθε κρατικό διοικητικό τομέα. Αυτός άλλωστε υπήρξε ο ομολογημένος στόχος της συνταγματικής κατοχύρωσης των κομμάτων και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο θεσμικών κανόνων η δημιουργία ενός “κράτους κομμάτων" και, κατά συνέπεια, η κανονικοποίηση της αντιπροσώπευσης σε πλαίσια ορατά, διαχειρίσιμα και ελέγξιμα από την εξουσία. Και σε υποσημείωση: “Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρά παρά μόνο εάν τα άτομα συνδεθούν με τους εκλεκτούς τους, δηλαδή παρά μόνο εάν μεταξύ του ατόμου και του κράτους οργανωθούν συλλογικοί θεσμοί, καθένας εκ των οποίων εκπροσωπεί ένα ορισμένο προσανατολισμό των μελών του, ένα πολιτικό κόμμα Η δημοκρατία είναι απαραιτήτως και αναπόφευκτα ένα Κράτος κομμάτων” (Parteinstaat)", Βλ Kelsen Η, La Démocratie, Sa Nature, Sa Valeur, 1932, p 20. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36).

[2] Ναυτεμπορική, Ομιλία του Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας

[3] «ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ»: «Πράσινο φως» για απελευθέρωση των απολύσεων.

[4] Το φαινόμενο της σύγχρονης κομματικοποίησης πολλές φορές έχει συσκοτισθεί Αντιπαραβάλλεται συνήθως στην ιδεολογία της “κρατικής ουδετερότητας”, της αξιοκρατίας και της αποδοτικότητας του δημόσιου τομέα, θεωρούμενη ως εκδήλωση παρέκκλισης από την “κανονικότητα” της κρατικής λειτουργίας. Η κομματικοποίηση ωστόσο αποτελεί ένα οργανικό και σύμφυτο φαινόμενο του σημερινού κράτους (βλέπε και Δ’ Μέρος της παρούσης διατριβής). Πρόκειται για ένα μόνιμο, σχεδόν, φαινόμενο, το οποίο ανάγεται στην ανάγκη ελέγχου, εποπτείας και ενοποίησης του διοικητικού κρατικού μηχανισμού στην υλοποιούμενη κάθε φορά (κυβερνητική) πολιτική. Χωρίς την κομματική παρέμβαση θα ήταν αδύνατον να ελεγχθεί η, ούτως ή άλλως, σχετικώς αυτονομημένη διοικητικά κρατική μηχανή Στα σύγχρονα, κράτη η κομματικοποίηση γίνεται περισσότερο αισθητή μάλιστα, όταν η συναίνεση ως προς τις προτεραιότητες της κρατικής πολιτικής δεν είναι εξασφαλισμένη και παρουσιάζονται διαφορές ανάμεσα στα κόμματα διακυβέρνησης. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36.)

[5] Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, Δημοσκόπηση: Οι Έλληνες μεταξύ οργής και ανασφάλειας: […] Τελευταία στον πίνακα εμπιστοσύνης τους είναι τα ΜΜΕ και προτελευταία τα κόμματα και τα συνδικάτα[…]. Στη δημοσκόπηση της Κάπα Research οι πολίτες ερωτώνται ποιους θεσμούς εμπιστεύονται για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας και δηλώνουν ότι προτιμούν κατά σειρά τον στρατό, τις επιχειρήσεις, την Εκκλησία, την αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. […] Το 73,9% όσων συμμετείχαν στη δημοσκόπηση της Κάπα Research πιστεύουν ότι οι μετανάστες αυξάνουν τις πράξεις βίας και την εγκληματικότητα και γι' αυτό το 47,3% ζητούν να φύγουν όσοι δεν είναι αναγκαίοι ή είναι παράνομοι. Ένα ποσοστό 75,4% εγκρίνει την εφαρμογή του σχεδίου «Ξένιος Ζευς». 
Real.gr, από την ίδια δημοσκόπηση: Περίπου 7 στους 10 υποστηρίζουν πως στις δημοτικές εκλογές θα ψηφίσουν υποψήφιο που δεν έχει σχέση με τα κόμματα και την πολιτική. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση της Kapa Research για το ΒΗΜΑ της Κυριακής το 67,4% των ερωτηθέντων απαντά πως θα στηρίξει τον υποψήφιο που δεν θα έχει σχέση με την πολιτική και τα κόμματα.

* Τη μετάφραση και τη συλλογή πληροφοριών έκανε η εκπαιδευτικός ΡΑΝΙΑ ΚΑΛΑNΤΖΗ 

Με  ποιά πλευρά είστε; 

Ελάτε γύρω καλοί εργάτες,
έχω  καλά νέα να σας πω
το σωματείο ήρθε
και θα μείνει εδώ.

Με ποιά πλευρά είστε παιδιά
Με ποια πλευρά είστε;

Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος
Τώρα είναι στον ουρανό
θα στέκεται όμως στο πλευρό μας συνάδελφοι
μέχρι να κερδηθεί η μάχη.

Με ποιά πλευρά είστε παιδιά
Με ποια πλευρά είστε;

Λένε ότι στην κομητεία του Χάρλαν
δεν υπάρχουν ουδέτεροι εδώ.
Ή με το σωματείο θα είσαι
ή τσιράκι του Μπλαίρ.

Με ποιά πλευρά είστε παιδιά
Με ποια πλευρά είστε;

Ώ εργάτες πώς το αντέχετε;
πεστε μου πώς το μπορείτε;
Θα είστε άθλιοι απεργοσπάστες
ή αληθινοί άντρες

Με ποιά πλευρά είστε παιδιά
Με ποια πλευρά είστε;

Μη  γίνεστε των αφεντικών απεργοσπάστες
μην ακούτε  τα ψέματά τους
Οι φτωχοί δεν έχουμε καμία τύχη
εκτός αν οργανωθούμε

Το Which side are you on είναι ένα αμερικάνικο εργατικό τραγούδι, που γράφτηκε στις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων της κομητείας του Harlan στο Kentucky τη δεκαετία του `30. Από τότε χρησιμοποιήθηκε σαν ύμνος των εργατών, ενώ τραγουδήθηκε από τον Pete Seeger κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του `60, όπου το τραγούδι  επιστρατεύτηκε στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική.

Το 1931, οι μεταλλωρύχοι της πόλης Χάρλαν, κατεβαίνουν σε απεργία. Οπλισμένοι χαφιέδες της ιδιοκτητών των ορυχείων οργώνουν την επαρχία, τρομοκρατώντας τα μέλη του σωματείου μεταλλωρύχων, ενώ στρέφουν το μίσος τους ιδιαίτερα ενάντια στους ηγέτες του κινήματος, τους οποίους και ξυλοφορτώνουν, φυλακίζουν αλλά και δολοφονούν.

Παρά  την εργοδοτική τρομοκρατία, οι μεταλλωρύχοι παρουσιάζονται αποφασισμένοι και  συνεχίζουν την απεργία, ενώ απαντούν με  άγριες συγκρούσεις  με τους μπράβους και τους χαφιέδες.

Η κυρία  Ρις στην οποία αποδίδονται οι στίχοι του “which side are you on” δεν έγραψε “αποστασιοποιημένη” τα λόγια αυτά. Ο άντρας της, ο Σαμ, ήταν ένας από τους ηγέτες του σωματείου.

Ο σερίφης του Χάρλαν J. H. Blair, ο οποίος απολαμβάνει ιδιαίτερης αναφοράς στο τραγούδι, μπήκε μαζί με τους άντρες του στο σπίτι της Ρις, ένα από τα βράδια της απεργίας, ψάχνοντας για τον άντρα της, όταν αυτή ήταν μόνη της με τα 7 παιδιά της. Έκαναν το σπίτι άνω-κάτω, ενώ όταν επιτέλους κατάλαβαν πως ο Σαμ δεν βρίσκεται κρυμμένος κάπου στο σπίτι, του έστησαν ενέδρα, περιμένοντάς τον να γυρίσει

Η κυρία Ρις, όσο οι άντρες του σερίφη περίμεναν τον άντρα της, έσκισε ένα χαρτί από το ημερολόγιο τοίχου που διατηρούσε και έγραψε στην λευκή του πλευρά τους στίχους του “Which side are you on”. Το τραγούδι διαδόθηκε πολύ γρήγορα και από εκεί και πέρα, δεν υπήρχε απεργία στην οποία δεν υιοθετήθηκε…

12:28 μ.μ.