Ένα ερασιτεχνικό βίντεο με μονταρισμένο υλικό για το Πολυτεχνείο, που προβλήθηκε στην εκδήλωση - αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο το 2009 του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια (ΣΕΕΝ) "Εργατική Αλληλεγγύη". Επίκαιρο και σήμερα:
Ή τα τοκοχρεολύσια
και τα κέρδη τους
ή το ΨΩΜΙ, η ΠΑΙΔΕΙΑ
και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του λαού
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΕΕΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ 2009 from ekozani on Vimeo.
Αυτούσιο και το κείμενο μετά την προβολή του video:
Φίλες και φίλοι
Τι
νόημα έχει και ποια είναι η ουσία τελικά μιας επετείου της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου;
Είναι
μια πανεκπαιδευτική σχολική επέτειος, μια εθνική επέτειος ή μια ακόμα ανάμεσα
στις άλλες;
Τι
σχέση μπορεί να έχει 36 χρόνια μετά η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
με τη σύγχρονη πραγματικότητα;
Οι
απαντήσεις δεν είναι εύκολες.
Αυτές
τις μέρες έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται πλήθος από εκδηλώσεις για την
επέτειο της εξέγερσης με περιεχόμενο και αναφορές, αυτό που τελικά έδωσαν και
δίνουν αυτοί που «κέρδισαν» την ηγεμονία και το «δικαίωμα χρήσης» της εξέγερσης
του Πολυτεχνείου.
Αντικειμενικά
κοιτάζοντας πίσω και με βάση τους στόχους και τα αιτήματα της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου ούτε οι «νικητές» μπορούν να νοιώθουν δικαιωμένοι.
Απέχουμε
πολύ από το στόχο για μια δημοκρατία με κατοχυρωμένες τις κοινωνικές και πολιτικές
ελευθερίες.
Το ηττημένο
εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε βαθιά, μακρόχρονη κρίση και
παρακμή.
Οι
δυνάμεις που ηγεμονεύουν, οι γραφειοκρατικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και
συνδικάτα, υποκρίνονται πως υπερασπίζουν τα εργατικά κοινωνικά δικαιώματα και
τις πολιτικές ελευθερίες των εργαζομένων.
Στην
πράξη έχουν εγκαταλείψει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στα νύχια του
πιο άγριου και βάρβαρου καπιταλισμού, -εκλιπαρώντας στην καλύτερη περίπτωση- η
«σφαγή των αμνών» να δείχνει τουλάχιστον ήπια.
Το
τελευταίο διάστημα ζήσαμε το σκληρό αγώνα των εργαζομένων στο λιμάνι του
Πειραιά. Όλα αυτά όταν σε ανύποπτο χρόνο και πριν τη συμφωνία, η cosco
καταγγέλθηκε από τους ίδιους που σήμερα υπερασπίζονται τη συμφωνία σαν of shor εταιρία που συνεργάζεται με την Ιταλικά μαφία.
Είναι αποκαλυπτική η έρευνα του Ιου της «Ε» για τις σχέσεις του εφοπλιστικού
κεφαλαίου και των μεγιστάνων στα συγκροτήματα των ΜΕ, με τους κινέζους κεφαλαιοκράτες
και την cosco.
Το
αίτημά τους απολύτως δίκαιο, να μην υλοποιηθεί η συμφωνία που παραδίδει μια
κερδοφόρο προβλήτα για το κράτος στα ιδιωτικά συμφέροντα. Πολύ περισσότερο όταν
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αλληλοκαταγγέλονται εναλλάξ πως έχουν ξεπουλήσει στο ιδιωτικό
κεφάλαιο και τα ασημικά της δημόσιας περιουσίας.
Ο
σκληρός αγώνας που έχουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι στα stage,
έχει να κάνει με το αυτονόητα δίκαιο αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία. Η
αδυσώπητη πραγματικότητα καταγράφει πάνω από 1.000.000 εργαζόμενους με
ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με μερική εργασία, ενοικιαζόμενους εργαζόμενους
και ότι άλλο ξερνάει ο νους του κάθε Μίχαλου.
Στην
περιοχή μας σε παλιότερη έρευνα της ΓΣΕΕ, πάνω από το 75% ήταν η μαύρη εργασία
και χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα.
Ελαστική,
μερική εργασία και η αθλιότητα του σκλαβοπάζαρου στους εργολάβους της ΔΕΗ
στιγματίζουν την τοπική -και πάσχουσα από μιθριδατισμό- κοινωνία μας.
Θα επικαλεστώ εδώ αυτό που κάποτε είπε ο Λένιν: Και ο πιο δίκαιος αγώνας καταλήγει να είναι χυδαίος και συντεχνιακός αν δεν συνδέεται με τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και δεν είναι ενταγμένος σ’ ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο.
Στην άθλια ύβρη πως η κατεδάφιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος θα αφορά τα παιδιά μας και όχι εμάς με τα «ώριμα» ασφαλιστικά δικαιώματα, σ’ αυτόν το δημόσιο εκμαυλισμό των συνειδήσεων, η απάντηση ήταν, οι αναγκαίοι -και δεν πρέπει να τους υποτιμούμε- αγώνες με σύνθημα όμως «κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό» του ο καθένας. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε στο πετσί μας όλοι.
Στην σκληρή νικηφόρα μάχη να μην περάσει το άρθρο 16, η απολίτικη, αδιάφορη φοιτητική νεολαία για τους πολλούς, πολέμησε μονάχη της με τις πόρτες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των συνδικάτων κλειστές.
Σ’ αυτή την άγρια μάχη του φοιτητικού κινήματος, η νεολαία, αυτό που πάλι τραγουδούσε ήταν το «πότε θα κάνει ξαστεριά» μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη στη βουλή, ενώ πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας έσκαγαν χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, πνίγοντας τη νεολαία μας στα χημικά που διεθνείς συμβάσεις τα απαγορεύουν σε πολεμικές συγκρούσεις, όχι όμως και για τον «εσωτερικό εχθρό», τη νεολαία και την Εργατική Τάξη. Για τους πολλούς ήταν τηλεοπτικό θέαμα, τίποτα περισσότερο.
Το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει τη μάχη για το άσυλο και τη δημόσια δωρεάν παιδεία και όχι απλά για την εκπαίδευση.
Όχι δεν κατέβασαν τα τανκς, όμως δήλωσαν δημόσια διατεθειμένοι να κατεβάσουν το στρατό στην εξέγερση του Δεκέμβρη.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα πόση υποκρισία και πόσος κυνισμός χρειάζεται για να δηλώσεις έκπληκτος για την εξέγερση της νεολαίας πέρυσι το Δεκέμβρη. Στην πόλη μας οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις δεν τόλμησαν ούτε καν να διαδηλώσουν περνώντας μπροστά από τη Νομαρχία, και άλλοι επέλεξαν να κάνουν το γύρο του Αη Νικόλα και άλλοι να διαδηλώνουν στη Σκρκα.
Με αριθμούς που προκαλούν ανατριχίλα σε θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» - δολοφονίες, σε ακρωτηριασμούς και μόνιμες αναπηρίες, -στην περιοχή μας προκλήθηκε συνωστισμός στην αγωνία των κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων για το ποιος πρώτος θα δηλώσει πόσο τιμή και πρότυπο είναι για την περιοχή η βιομηχανία που έχασε τη ζωή της η άτυχη εργαζόμενη, για τους άλλους στη ΔΕΗ και τα εργοτάξια απλά τους αγνοούν- σ’ έναν συνεχιζόμενο άγριο κοινωνικό πόλεμο.
Με τα θύματα της κρατικής βίας και των δυνάμεων καταστολής να είναι μόνιμο διαχρονικό φαινόμενο, πόσο υποκριτικό και ψεύτικο είναι αυτό που σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν για «απόλυτο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής» και πως γι’ αυτούς είναι η «υπέρτατη αξία».
Τι νόημα έχει λοιπόν, 36 χρόνια μετά, η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;
Ο φόρος τιμής σ’ αυτούς που έπεσαν στον αγώνα, σ’ αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση, σ’ αυτούς που σήμερα αποκαλούμε η «γενιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου» χωρίς αναφορές σε πολιτικές και ιδεολογικές στρατεύσεις, αφού η κυρίαρχη αντίληψη για την ιδιώτευση και τον ατομισμό αυτό επιτάσσει, σε συνδυασμό με την ιδεολογική χρήση της ιστορίας της εξέγερσης από τους νικητές και τη συστηματική προσπάθεια να ξεριζώσουν «την καρδιά και την ψυχή» της, δε φτάνει.
Είναι γεγονός ότι κάποιοι απ’ αυτούς προσχώρησαν στο κυρίαρχο στρατόπεδο, στην εκφωνήτρια μάλιστα του Πολυτεχνείου προτάθηκε το υπουργείο δημόσιας τάξης και προς τιμήν της αρνήθηκε, και ποιος να το φανταζόταν πως 36 χρόνια μετά άλλος εκφωνητής θα συλλαμβάνονταν γιατί απλά ήταν στα Εξάρχεια.
Όμως οι πολλοί, οι «άγνωστοι στρατιώτες», συνεχίζουν στο μετερίζι του αγώνα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Η απάντηση τελικά στα ερωτήματα βρίσκεται στη στάση ζωής, και στην θέση που θα επιλέξει ο καθένας από μας.
Με την κυρίαρχη αντίληψη των υποταγμένων που περιφρονεί «τους νέους με τα πρησμένα πόδια και τους αποκαλεί αλήτες», παραφράζοντας το στίχο του ποιητή ή με τους άγνωστους μαχητές της «γενιάς της Νομικής και του Πολυτεχνείου».
Θα επικαλεστώ εδώ αυτό που κάποτε είπε ο Λένιν: Και ο πιο δίκαιος αγώνας καταλήγει να είναι χυδαίος και συντεχνιακός αν δεν συνδέεται με τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και δεν είναι ενταγμένος σ’ ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο.
Στην άθλια ύβρη πως η κατεδάφιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος θα αφορά τα παιδιά μας και όχι εμάς με τα «ώριμα» ασφαλιστικά δικαιώματα, σ’ αυτόν το δημόσιο εκμαυλισμό των συνειδήσεων, η απάντηση ήταν, οι αναγκαίοι -και δεν πρέπει να τους υποτιμούμε- αγώνες με σύνθημα όμως «κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό» του ο καθένας. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε στο πετσί μας όλοι.
Στην σκληρή νικηφόρα μάχη να μην περάσει το άρθρο 16, η απολίτικη, αδιάφορη φοιτητική νεολαία για τους πολλούς, πολέμησε μονάχη της με τις πόρτες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των συνδικάτων κλειστές.
Σ’ αυτή την άγρια μάχη του φοιτητικού κινήματος, η νεολαία, αυτό που πάλι τραγουδούσε ήταν το «πότε θα κάνει ξαστεριά» μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη στη βουλή, ενώ πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας έσκαγαν χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, πνίγοντας τη νεολαία μας στα χημικά που διεθνείς συμβάσεις τα απαγορεύουν σε πολεμικές συγκρούσεις, όχι όμως και για τον «εσωτερικό εχθρό», τη νεολαία και την Εργατική Τάξη. Για τους πολλούς ήταν τηλεοπτικό θέαμα, τίποτα περισσότερο.
Το φοιτητικό κίνημα συνεχίζει τη μάχη για το άσυλο και τη δημόσια δωρεάν παιδεία και όχι απλά για την εκπαίδευση.
Όχι δεν κατέβασαν τα τανκς, όμως δήλωσαν δημόσια διατεθειμένοι να κατεβάσουν το στρατό στην εξέγερση του Δεκέμβρη.
Σ’ αυτή την πραγματικότητα πόση υποκρισία και πόσος κυνισμός χρειάζεται για να δηλώσεις έκπληκτος για την εξέγερση της νεολαίας πέρυσι το Δεκέμβρη. Στην πόλη μας οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις δεν τόλμησαν ούτε καν να διαδηλώσουν περνώντας μπροστά από τη Νομαρχία, και άλλοι επέλεξαν να κάνουν το γύρο του Αη Νικόλα και άλλοι να διαδηλώνουν στη Σκρκα.
Με αριθμούς που προκαλούν ανατριχίλα σε θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» - δολοφονίες, σε ακρωτηριασμούς και μόνιμες αναπηρίες, -στην περιοχή μας προκλήθηκε συνωστισμός στην αγωνία των κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων για το ποιος πρώτος θα δηλώσει πόσο τιμή και πρότυπο είναι για την περιοχή η βιομηχανία που έχασε τη ζωή της η άτυχη εργαζόμενη, για τους άλλους στη ΔΕΗ και τα εργοτάξια απλά τους αγνοούν- σ’ έναν συνεχιζόμενο άγριο κοινωνικό πόλεμο.
Με τα θύματα της κρατικής βίας και των δυνάμεων καταστολής να είναι μόνιμο διαχρονικό φαινόμενο, πόσο υποκριτικό και ψεύτικο είναι αυτό που σε κάθε ευκαιρία δηλώνουν για «απόλυτο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής» και πως γι’ αυτούς είναι η «υπέρτατη αξία».
Τι νόημα έχει λοιπόν, 36 χρόνια μετά, η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;
Ο φόρος τιμής σ’ αυτούς που έπεσαν στον αγώνα, σ’ αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση, σ’ αυτούς που σήμερα αποκαλούμε η «γενιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου» χωρίς αναφορές σε πολιτικές και ιδεολογικές στρατεύσεις, αφού η κυρίαρχη αντίληψη για την ιδιώτευση και τον ατομισμό αυτό επιτάσσει, σε συνδυασμό με την ιδεολογική χρήση της ιστορίας της εξέγερσης από τους νικητές και τη συστηματική προσπάθεια να ξεριζώσουν «την καρδιά και την ψυχή» της, δε φτάνει.
Είναι γεγονός ότι κάποιοι απ’ αυτούς προσχώρησαν στο κυρίαρχο στρατόπεδο, στην εκφωνήτρια μάλιστα του Πολυτεχνείου προτάθηκε το υπουργείο δημόσιας τάξης και προς τιμήν της αρνήθηκε, και ποιος να το φανταζόταν πως 36 χρόνια μετά άλλος εκφωνητής θα συλλαμβάνονταν γιατί απλά ήταν στα Εξάρχεια.
Όμως οι πολλοί, οι «άγνωστοι στρατιώτες», συνεχίζουν στο μετερίζι του αγώνα για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Η απάντηση τελικά στα ερωτήματα βρίσκεται στη στάση ζωής, και στην θέση που θα επιλέξει ο καθένας από μας.
Με την κυρίαρχη αντίληψη των υποταγμένων που περιφρονεί «τους νέους με τα πρησμένα πόδια και τους αποκαλεί αλήτες», παραφράζοντας το στίχο του ποιητή ή με τους άγνωστους μαχητές της «γενιάς της Νομικής και του Πολυτεχνείου».
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ
ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου